Περιγραφή
“Δίπλα στο δεξί του βυζί η πληγή αιμορραγούσε ακατάσχετα. Ο Βασίλης αργόσβηνε. – Κρατήσου, αγόρι μου, κρατήσου. Κάνε υπομονή να σου δέσω την πληγή και φύγαμε. 0 παπα – Γεράσιμος έβγαλε το πουκάμισο και το’ κανε λωρίδες. Ξέσκισε τη φανέλα, δίπλωσε ένα κομμάτι και του’ φραξε την πληγή. Άρχισε να το δένει χρησιμοποιώντας τις λωρίδες σαν επίδεσμο. Ο Βασίλης σκίρτησε από πόνο. Έκανε να βήξει αλλά κάτι σα μαχαιριά τον έκοψε. Ένα κόκκινο νήμα κρεμάστηκε απ’ τη κόγχη των χειλιών του. – Μπάρμπα, άδικος κόπος, είπε με σβησμένη φωνή. Άσε με να παραδώσω με την ησυχία μου, χαμογέλασε πικρά. – Σου’ πα. Ή μαζί φεύγουμε ή μαζί πεθαίνουμε! – Μα ποιος είσαι τέλος πάντων, άνθρωπε μου; Τι σου είμαι εγώ να θυσιάσεις τη ζωή σου; Ο Βασίλης όλο και βυθιζόταν σ’ ένα γυάλινο σκοτάδι. – Πες ότι είμαι ο πατέρας σου. Το ίδιο δεν θα’ κανε κι εκείνος; Άρχισε να κλαίει γοερά. Πες ότι είναι ο Αλμυρός που δεν… Ο παπα – Γεράσιμος σταμάτησε ξαφνικά. Τον είδε ν’ ανοίγει τα μάτια του γιομάτα απορία, να ζωντανεύει, να νικά για λίγο κι αυτόν ακόμα το θάνατο. Οι ματιές τους συναντήθηκαν γραπωμένες πάνω σε δύο μετέωρες στιγμές μιας ομιλούσας σιωπής. Ο Βασίλης κούνησε για λίγο τα χείλη, λες και διάβαζε με έκπληξη τον αναπάντεχο επίλογο της ζωής του. Μετά ξεγάντζωσε κι αφέθει να πέσει μέσα στη δίνη του σκοταδιού που τον κατάπιε αμέσως, αφήνοντας απομεινάρι ένα γλυκό, ευτυχισμένο χαμόγελο να επιπλέει πιασμένο πάνω σε μια σπασμένη λέξη…”
