Έμεινε να τον κοιτάζει άναυδη, όλα είχαν ισοπεδωθεί μέσα της, ποτέ δεν περίμενε ότι όσα έγιναν μεταξύ τους ήταν ένα προμελετημένο σχέδιο, μια καλοστημένη παγίδα για να μπορεί έτσι να την εκβιάζει…
…Η φωνή του, ξερή και απαίσια, ήχησε παράξενα στα αυτιά της κάνοντας την να διακόψει τους συλλογισμούς της.
– Ένα αντίγραφο θα πάει στη μανούλα σου στο χωριό, για να δει τι είδους σπουδές κάνει η κορούλα της. Φαντάζομαι την έκπληξη της, όταν σε αντικρίσει σ’ αυτές τις επιδόσεις. Και ένα άλλο στην αδελφή σου, που, ενώ αυτή σου έχει προσφέρει τόσα, εσύ δεν ντράπηκες και της έκλεψες τον άντρα. Γιατί αυτά θα της πω, αν τύχει και το μάθει και τότε να δούμε σε ποιον θα πιστέψει.
Το γέλιο του ακούστηκε και πάλι να ηχεί στ’ αυτιά της σαρκαστικό, αηδιαστικό.”
