Περιγραφή
“Μόλις εγεννήθηκα, επέθανα. Εν ήμουν ποττέ Βασίλης. Εμέναν λαλούν με Βίκυν… Ξέρεις κάτι; Καλλύττερα να γεννιούμουν σαν εσένα… Πιο καλά εννά ‘ταν να ήμουν τζιαι όπως τον αρφόω μας τον Πρόδρομον… Παρά έτσι! Αλλά τι λαλώ, τι λαλωωω… Εν αδύνατον, εν μπορώ… Τζιαι μόνον που ξέρω… Είναι πως… που την ημέραν που με απαρνήθηκαν τζιείνοι που με γέννησαν, εκρ΄ύανα μέσα μου. Εν που τον σπόρον τους που εφκήκα. Τζιαι εγίνηκα τούτη που είμαι… Εδόκαν μου πνοήν, για να με τυρανύσουν; Όι, όι εν υπάρχουν για μέναν! Ούτε μάναν έχω, ούτε τζιαι τζιύτην! Ακούεις; Εν έχω κανέναν μες τούτην την ζωήν. Μόνη μου ήρτα τζζιαι μόνη μου εννά φύω… Επέρασεν τόσος τζιαιρός… Πε μου, πού ήσαστεν; Πε μου, γιατί εν με γυρέψετε; Γιατί εν εδιερωτηθήκετε αν ζιω ή αν επέθανα;”
