Δίχως καλοκαίρια – Κίκα Πουλχερίου

Περιγραφή

“Κι από τότες απόμεινε μόνος, τόσο μόνος όπως ήταν εκείνο το μαρτιάτικο πρωινό που η μάνα φύση τον κάλεσε μέσα από τα σπλάχνα της να παίξει στο θέατρο. Ένα θέατρο που ο ίδιος δεν το διάλεξε. Ποιος τάχα τον ρώτησε αν ήθελε να παίξει στο Θέατρο; ‘‘Ε, εσείς οι άλλοι που τρέχετε… Σταθείτε. Λίγο πιο πέρα παραμονεύει η νύχτα… Σταθείτε. Ζητώ μια καλημέρα. Ένα πρόσωπο που να μου μοιάζει’’ Αδύνατο. Κανείς δεν τον ακούει. Κανείς δεν σταματάει. Η φωνή του χάνεται μέσα στο χάος της αέναης πορείας που νυχτοήμερα τον μαστιγώνει στο πρόσωπο.”